vrijdag 30 maart 2012

Voorjaar!

He he, het is Lente!
Een week geleden was er nog geen narcis te zien in de tuin. Door de late vriesperiode zijn de meeste narcissen tot snot bevroren, jammer. Eén dappere stengel stond nog recht op. Maar bloeien, ho maar.
Dus dan maar zelf een gehaakt. Het patroon komt uit het boek 100 bloemen om te haken en te breien van Lesley Stanfield.

Toen mijn dochter (bijna 4) mij bezig zag, dacht ze: dat kan ik ook! Een bloem maken! Haken kan ze nog niet (ze zou het wel willen). Maar knutselen kan ze als de beste. Dus voordat ik het door had, had ze helemaal zelf een bloem in elkaar geknutseld. Aan het eind van de dag stonden onze twee bloemen samen in een vaasje. 
Ik trots, zij trots, lekker samen.

Voorjaar is: zoveel dingen weer voor het eerst:
 Deze week zat ik voor het eerst in de tuin, en ja hoor, daar stond ie: die ene narcis kwam, aarzelend, toch met een gele knop.

 Een dag later: 

en nog een dag later. 
Heerlijk!
Dit is voorjaar:

De eerste was van het jaar die buiten hangt.

Dochterlief die de zandbak en de skippybal weer ontdekt.
De eerste knoppen aan de appelboom en de magnolia.
Een ekster die af en aan vliegt met takjes.

De eerste voorzichtige bloesem van de Forsythia.
Het gras dat groeit.
De eerste keer zonder jas buiten.
Sproetjes die wakker worden.
Genieten van kleine dingen.
Ik schreef dit een week geleden. Nog geen tijd gehad om te posten.
Inmiddels is het weer koud buiten. Maar dit voorproefje hebben we alvast gehad.
Stop het in een doosje, om ook in koude dagen na te genieten.

Vandaag eieieieieiendelijk de kerstverlichting maar eens uit de heg gehaald. Het is tenslotte bijna Pasen!
Fijn weekend!

donderdag 8 maart 2012

Faux Amis - Verkeerde Vrienden

Vandaag strak naast de telefoon gezeten. Of andersom: de telefoon heeft naast mij gelegen. Vandaag werden de 10 gelukkigen gebeld die genomineerd zijn als winnaar van de Opium Verhalenwedstrijd 2012.
De telefoon is twee keer gegaan... helaas was het niemand van Opium.
Ben toch wel erg benieuwd of ik niet toevallig net nummer 11 was... van de 1800 inzendingen.
Zal ik nooit weten.
Maandag staat de winnaar in de Volkskrant. Hier alvast mijn bijdrage. Ben benieuwd naar je reactie.



Faux Amis – Opium Verhalenwedstrijd 2012


Vandaag is ze een jaar dood.
Vera.
Mijn Vera.
Mijn eerste Vera.
Vandaag laat ik mijn herinneringen even los. Morgen gaan ze weer terug, mijn hoofd in. Onwillekeurig strijkt mijn vinger langs mijn linker wenkbrauw. De geur van verschroeid haar.

Het begint als een ergernis. Van die onbenullige dingen; hoe lang ze met haar moeder belt. Dat ze haar jas gewoon ergens neergooit. Dat ze alwéér zit te Wordfeuden onder het eten. En van ergeren gaat het naar irriteren. En dan verder. Hij voelt de frons in zijn voorhoofd en schrikt van zijn constatering. Hij ergert zich alwéér. Nee, erger, hij begint zich te irriteren aan haar gedrag. Slecht teken. Zo begon het de vorige keer ook. Zo begon het einde. De alarmbellen rinkelen. Niet weer.

Ik ruik het water van de Oude Gracht. De grijze schimmellucht die in de sociëteit hangt, de werfkelder waar we één keer per week tot diep in de nacht bier dronken. Ik had die avond bardienst. Jij kwam binnen in het halfdonker. Je haar gaf licht. Een coup de foudre, Vera, dat was het. Mijn hart kreeg zo’n klap, een elektrocutie van liefde. Daarna is het snel gegaan. Jij was de ware voor mij. Binnen een jaar woonden we samen, ook al studeerden we allebei nog. Jij biologie, ik Frans. Geluk zonder bedreiging.

Dat hij zo snel na haar dood alweer een nieuwe vriendin had, dat was verkeerd. Vond men. Maar dat feit op zich was wel te begrijpen. Wie wilde alleen zijn? Maar dat hij uitgerekend met háár… met háár naam… Ze heette
Vera.
Zijn Vera.
Zijn tweede Vera.
Weer een Ware. Als faux amis, die uiterlijk hetzelfde lijken, maar verschillen in betekenis. Verkeerde vrienden. Gaat het dit keer goed?

Kortsluiting, dat zou het moeten lijken. Ik kon haar niet meer uitstaan. Onze levens waren zo gaan verschillen toen we eenmaal aan het werk gingen. Het begon met kleine ergernissen. En ik hield mezelf voor: geluk zonder bedreiging is geen geluk, dat is slechts domme verzadiging. Maar de bedreiging werd groter dan het geluk. De bedreiging zat in mijn hoofd. Licht ontvlambaar. Omgekomen bij een brand, stond er later in de krant.
Ik heb geen wroeging. Nee, dat is niet het goede woord. Vandaag sta ik mijn herinneringen toe. Ik ruik de geur van verschroeid vlees. Vera is aan het koken, mijn lievelingseten. Deze Vera is mijn vriendin.


Alkmaar, februari 2012
Marleen Kreiter

dinsdag 6 maart 2012

Stilgezet - 40-dagentijd 2012


‘En God beschikte een vis’[1]. Ken je het verhaal van Jona? Op de vlucht voor God, stapt hij op een schip. Zware storm, Jona wordt overboord gegooid, de zee wordt weer kalm. En precies op dat moment zwemt er een grote vis langs die Jona opslokt. ‘En God beschikte een vis’.  Zo werkt Hij: precies op het juiste moment grijpt Hij in.

Vasten. Dit jaar stond mijn hoofd er wel naar: bewust vorm geven aan de 40-dagentijd voor Pasen. Maar hoe? Ik was druk bezig met daarover na te denken.

Met een kop cappucino + plak #zelfgebakken marmercake... nadenken of en zo ja hoe ik ga #vasten. Wordt denken doen?

Het begon met een tweet. Wordt denken doen? Ik vroeg me dit af en zette het op Facebook, om reacties uit te lokken: als ik het opschrijf, is het echt, is het al meer dan alleen de gedachte. Dan moet ik er ook echt wat mee doen. Door het op Facebook te zetten, verplichtte ik mezelf om antwoord te formuleren, een beslissing te nemen.

Maar ik kwam er niet uit.
Ik zag mezelf nog niet echt vasten in de vorm van minder eten of minder snoepen. Dat neemt gewoon niet zo’n belangrijke plaats in, in mijn leven. Minder koffie zou sowieso wel goed zijn voor me, maar dat terzijde. Dat kan ik ook doen zonder de link met 40-dagentijd te leggen. Alsof vasten alleen tot doel heeft los te komen van verslaving. En als ik ergens van zou willen afkicken is het mijn Facebook-verslaving. Maar ik wil niet te rigoureus 'vasten'. Ben bang dat het dan juist een obsessie wordt (net als bij lijnen....je gaat juist meer aan die marmercake denken).

Het werd me langzaam duidelijker: vasten is niet alleen 1) iets minder doen of iets laten, maar ook en vooral: 2) de ruimte die daardoor overblijft, gebruiken om stil te staan bij of voor te bereiden op 'het geestelijke', in dit geval Pasen.
Het gaat er vooral om weer even stil te staan en los te komen van alles wat je zo druk bezig houdt. Dat stil staan, dat is de crux.

En God beschikte een griep. Twee dagen werd ik stilgezet. Geen koffie, geen Facebook. Alleen maar slapen en resetten. De zee werd weer kalm.
En ik besloot: ik ga niet vasten. Dit jaar niet. Ik sta al stil.
En als een bevestiging las ik, in de kathedraal van Brussel:
Revenez à moi
de tout votre coeur
car je suis
un Dieu de tendresse

Ik wens je een goede 40-dagentijd toe. En daarna vooral een Feestelijk Pasen!
Ben benieuwd of en zo ja hoe jij deze tijd invult…


[1] Jona 1 :17. In de Statenvertaling. In het Frans: l’Eternel fit intervenir un grand poisson. = deed ingrijpen